Ошибка

Иван Попялов

1

Жил сабе дед да баба, и было у них три сына´: два разумных, а третий дурень — по имяни Иван, по прозванию По´пялов. Ён двенадцать лет ляжав у по´пяле,1 вопасля´ таго встав из по´пялу и як стряхнувся, дак из яго злятело шесть пудов по´пялу. В том царстве, где жив Иван, не было дня, а всё ночь; ета зрабив змей. Во Иван и абазва´вся, штоб истра´бить етаго змея, да и ка´жа свайму батьку: «Тату! Зраби мини куцабу´2 в пять пудов». Узявши тую куцабу´, ён пашо´в на по´ля и кинув яе´ угару´3 и пашо´в дамо´в. На дру´гий день пришо´в Иван на по´ля, на то´я ме´ста, где падкинув куцабу´, наста´вив лоб — як лятить тая куцаба´, як уда´ря яго в лоб, да и разбилась надво´я.

2

Иван пришо´в дамов да и ка´жа свайму батьку: «Тату! Зраби мини другую куцабу´ в десять пудов». Узявши тую куцабу´, Иван пашо´в на по´ля да и кинув яе´ угару´: лятела тая куцаба´ три дни и три ночи. На четвертый день пашов Иван на то´я ме´ста — як лятить тая куцаба´; наста´вив калено, и тая куцаба´ разбилась на три части. По´пялов, пришо´вши дамо´в, загада´в4 батьку зрабить третью куцабу´ у пятнадцать пудов. Узяв тую куцабу´, пришов на по´ля и падкинув яе´ угару´: лятела тая куцаба´ шесть дней. На сёмый день Иван пашо´в на то´я ме´ста; лятить тая куцаба´, як уда´рицца аб лоб Иванав, дак аж лоб падався. Во ён ка´жа: «Ета куцаба´ издержа змея!»

3

Во, сабравшись, Иван паехав с брата´ми пабивать таго змея. Едя ён да едя, аж стаить хатка на куриной ножке, а в той хатце живе´ змей. Яны та´матка5 астанавились. Иван павесив сваи рукавицы да ка´жа брата´м: «Як из маих рукавиц патяче кровь, дак прибега´йте ка мне на по´мачь». Сказавши ета, Иван пашо´в у хату и сев пад масто´м6 — аж едя змей на трёх галава´х: конь спаткну´вся, сабака завыла, сокол затвеле´в.7 Змей гаво´ря: «Чаго ты, конь, спаткну´вся, сабака завыла, сокол затвеле´в?» — «Якжа мини не спатыкацца, — ка´жа конь, — кали пад масто´м сядить Иван По´пялов». Во´ змей и ка´жа: «Выхади-ка суда´, Иванушка! Намеряем с табою силы», Ён выхо´дя, и стали яны бицца. Иван пабив таго змея да и сев изно´ва пад мост.

4

Едя другий змей на шести галавах; ён и таго змея пабив — аж е´дя третий на двенадцати галавах. Ён и с тым став бицца и збив яму девять галов: не стало у змея силы. Глядять яны — аж лятить во´ран и кричить: «Кровь! Кровь!» Змей и ка´жа таму во´рану: «Ляти да маей жо´нки; яна заесть Ивана По´пялова». А ён ка´жа: «Ляти к маим брата´м; як яны приедуть, мы етаго змея убьем и тябе мяса аставим». Во´ран паслу´хав Ивана, палятев к яго брата´м да и став ка´ркать над их галавами. Браты´ праснулись и, пачувши во´ранав крик, пабегли на по´мачь к брату; убили таго змея, взяли зме´еву галаву´, и, пришо´вши к яго хате, яны разламили галаву´ — и став белый свет па всяму царству.

5

Пабивши змея, Иван По´пялов с брата´ми пае´хав дамо´в и забыв взять рукавицы; вяле´в брата´м падаждать яго, а сам вярнувся за рукавицами. Як падъехав к ха´те и хатев взять рукавицы, глядить — аж там змеиха и зме´евы дочки´ размавля´ють8 прамеж сабою. Ён зрабився като´м да и став курня´вкать9 пад дверями.


Яны пустили яго у хату. Ён, вислухавши всё, што яны гаварили, ухватив рукавицы и пабег. Прибегши к брата´м, сев на каня; во´ яны и паехали. Едуть яны да едуть; во´ пред ими зелёный луг, а на том лугу падушки шавко´вые. Во братья и кажуть: «Папасём ту´точка10 каней и сами аддышем».11 Иван ка´жа: «Пасто´йтя, братцы!» — да, узявши куцабу´, ударив па падушкам; из тых падушак патякла кровь.

6

Во´ яны паехали дальше. Едуть, едуть — аж стаить ябланька, и на той ябланьке залатые и сребряные яблачки. Во´ братья и кажуть: «Давайтя зъедим па яблачку». Иван гаво´ря: «Пастойтя, братцы! Я папробую», — и, узявши куцабу´, ударив па той яблане; из яе´ патякла кровь. Яны и паехали дальше. Едуть яны да едуть, во´ пред ими крыница.12 Братья и кажуть: «Напьёмся вады». А Иван По´пялов и гаво´ря: «Стойтя, братцы!» Узявши куцабу´, ён ударив па крынице, и из той вады зрабилася кровь. Луг, шавко´вые падушки, ябланя и крыница — ета всё были дочки´ зме´евы.

7

Пабивши зме´евых до´чак, Иван По´пялов паехав с брата´ми дамо´в — аж лятить за ими змеиха, раззявила рот ад неба да земли и хатела Ивана праглинуть.13 Иван и браты´ яго кинули ей три пуды соли. Яга праглину´ла тую соль, падумавши, што то Иван По´пялов, а дале як рассмакавала14 тую соль и убачила,15 што ета не Иван, пабегла знова вслед.

8

Во´ ён бача, што беда, як припустив каня да и схава´вся16 у кузню к Кузьме и Демьяну за двенадцать дверей. Змеиха прилятела да и ка´жа Кузьме и Демьяну: «Адда´йтя мини Ивана По´пялова!» А яны кажуть: «Пралижи языком двенадцать дверей да и бери!» Змеиха зачала лизать двери; а яны разагрели железные щипцы, и як толька яна прасу´нула язык у кузню — яны ухватили яе´ за язык и начали бить малата´ми. Убивши змеиху, спалили и по´пял па ветру рассыпали, а сами паехали дамо´в; стали жить да паживать, гулять да пиравать, мед да вино напивать. И я там быв, вино пив, и в роте не было´, а па бараде толька тякло.

Печать