Надзей, папов унук

1

Как не в каким чарстви, не в каким государстви, как жив1 поп, поп удов,2 и как была у евтаго папа доц яго радная. Ета, братиц ты, так ён бярёг яе, и как ён ни ездить куды у приход, ён завсягды´ вязець ей гастинцыки: що евта прихожани знаюць, що ёсь у нашаго папа доц и надабиць гастинцыка паслаць. И паехав ён у приход — верст за двенадцать дзеревня, ну, ета ён з прицастям паехав, и там ён прицастив цалавека; ну, ладна, и прибярягли3 яго воцинна4 харашо. Ну, ён и забыв, щобы гастинца доцки дали, ну, ён и сев з евтим и паехав дамов.

2

И едзиць ён па дароги, и гариць цалавеццая галава на дароги, и уся5 згарела, тольки попил6 ядин астае´тцы. Ён было праехав, патом и уздумав: «Ще ж я праехав? Видзь цалавеццая галава гариць, дай я вазьму, у карман евтат папялок улажу´, связу дамов и пагрябу». Ну, узял ён у карман яго и усыпав, сев на´ лошадзь апяць и паехав дамов. Ну, прияжджаиць к двару, и сувстрикаиць7 яго до´цка, з лошадзи знимаиць яго; у яго забалела галава, ви´дна з ветру, и яна спаць яго палажила на пярину. Ну, патом яна уздумала ета: «Ах, бацюшка ж мой нябось гастинца привёз!» Яна и цап8 у карман; евтат жи папялок абаратився ларцыкам. Ну, ета яна выхвацила етат ларцык и кажиць:9 «Ну, ларцык! Харашо; а ня знаю, как яго атлажиць».10 Ну, вот яна выхвацила и лизнула яго и забяреминила. Хто носиць па нядзелям, а яна па цасам; дайшло да таго уремя,11 що радзиць, и радзи´ла; ну, сийцас патом яго и ахрисцили, нарекли имя Надзей, папов унук12.

3

Патом став росць етат маладзениц;13 хто расцець па гадам, а ён па цасам; шесць14 нядзель концылась — на вуличу к рябятам шулугу15 ганяць пайшов. Вдариць ён па шулуге, шулуга ляциць, тольки звижжить; каму вдариць у нагу — нага проц, каму вдариць у руку — так рука проц, каму у галаву — галава проц. Ета атцы евтих дзяцей и приходзяць к свящельнику етаму, и приходзяць к свящельнику з прозьбай: «Бацюшка! Ни пущайце свайго унука на вуличу гуляць к ребятам, больна16 много ён шкоды17 дзелаець». Каторый гаво´риць — майму галаву´ адарвав, друге´й гаво´риць — майму руку адарвав; ни пущайце, гаво´рюць, бацюшка, как можна.

4

Ну харашо, мог ён вуздержаць яго до самаго лета; ён вырас парядашнай, и гаво´риць ён: «Ну, дзедушка любезнай, що ж мы будзим дзелаць-рабатаць?» Дрянно18 дзед яго узрадовався и гаво´риць: «Доц мая любезная! Слава табе госпадзи! — гаво´риць. — Дав бог наследницка како´га; бог паслав! И каке´й хлапатнэй!19 Що я буду з ним дзелаць? Ну, станим рабатаць. По´йдзим, — гаво´риць, — унуцык мой, ляда20 вывалим». — «По´йдзим, дзедушка!»

5

И зайшли яны у бало´та, и выбрали яны места такоя припадобная.21 Дзед став нацынаць ель валиць, ён (внук) гаво´риць: «Дзедушка, ты ня поцынай, мяне бласлави». — «Ну, — гаво´риць дзедушка, — унуцык, бог цябе блаславиць!» Ён сийцас как на´цав, как по´цав да как став валиць, анда лес трящиць; так сякане´ць з яднаго´ бока тапаром, с друго´го дзерива паляцела. Да двенадцатага цасу ён вывалив палтары дясацины ляда. Дзед кажиць: «Ну´жна сечь ме´льця22 да жечь». А ён гаво´риць: «Дзедушка, мы и так груддё23 складзём».

6

У три дня ета ляда паспела сеяць. Узя´ли яны з дзедам и пасеяли, да врадзився ж авёс, так етакай авёс нисказа´нной. Ну, павадзився в евтат авёс мядзведзь. Пасматрев поп, схадимши, ляда — много зъедзина авса. Приходзиць ён дамов, спрашиваиць унук: «Що, дзедушка, ти какаво наша ляда?» — «Дрянно´, унуцык, харашо, тольки ж повадзилась какая-то дзикая лошадзь, дрянно´ ись24 и многа зъяну здзелала». — «Как так, дзедушка, скольки трудився я, а яна, евтакая шельма, скольки зъяну надзелала! Пайду пакаравулю. Пайщи-тка мне кольки ни на ёсь пяноцки».25



Внимание, откроется в новом окне. PDFПечать
Нашли опечатку или несоответствие? Выделите текст, нажмите Shift + Enter и отправьте нам уведомление.